مدیر خوبی که از دست رفت

چه زود دیر شد.

«اِنّا لِلّهِ وَ اِنّا إِلَیهِ راجِعون» 

درگذشت انسان صمیمی، وارسته و دوست داشتنی چون دکتر محمدرضا علی محمدی سیابانی اندوه بزرگی است. قطعا این فقدان برای خاندان مکرم آسایش، دکتر سیابانی، دکتر حمیدی و علی محمدزاده که به خانواده های علم دوست و نخبه پرور اشتهار دارند و همکاران و نزدیکان آن مرحوم، بسی سخت تر و دردناک تر می باشد. او انسانی پرتلاش، مدبر، مردمدار و مسئولیت پذیر بود و در زمره مدیران خوش فکر، نیک اندیش و خلاق به شمار می آمد.

مرحوم سیابانی در زندگی اجتماعی، عمر مفید ۵۷ ساله خود را در راه آموزش و پرورش جوانان و اشتغال فنی و حرفه ای آنان و در مسیر توسعه علمی و صنعتی استان آذربایجانشرقی سپری نمود و در زندگی فردی، در معیت همسر باوفای خویش، موسس خانواده ای پاک، دیندار و پرورش دهنده دو فرزند صاحب استعداد های درخشان بودند که هم اکنون هر دو جزو موفق ترین دانشجویان در رشته پزشکی هستند. بی شک جبران چنین شخصیت نیکویی که با نجابت و متانت، در همه حال پای کار عزت و سازندگی کشور بود، به آسانی میسور نیست.

خداوند متعال این مرد عزیز و مدیر سختکوش را رحمت و مغفرت عنایت فرماید و به همسر مومنه و فرزندان گرامی و همه ی اعضای فامیل، مدیران، دوستان و همکاران آن مرحوم در این داغ بزرگ صبر و شکیبایی عطا نماید.

بنده و خانواده ام را در این ضایعه جبران ناپذیر شریک خویش بدانید. روحش پرفتوح و یادش همواره گرامی باد.

دکترخلیل علی محمدزاده

عضو فرهنگستان علوم پزشکی