مدیر مردمی و انقلابی

دکترخلیل علی محمدزاده*

آشنایی بنده با استاد دکتر حسن غفوری فرد به بیش از سه دهه قبل بر می گردد. در دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی بر سر انتصاب رییس دانشگاه اختلاف پیش آمده بود و بخشی از کار رسیدگی در شورای عالی انقلاب فرهنگی به ایشان سپرده شده بود. رفتار پسندیده، گوش شنوا، سعه صدر و تدبیر ایشان در جریان این ماجرا از جمله ویژگی هایی بود که مرا به ادامه ارتباط با ایشان راغب نمود.

در سالهایی که در شورای مرکزی و دبیر کلی انجمن اسلامی دانشجویی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی حضور داشتم، بارها جهت سخنرانی، حضور در مناظرات انتخاباتی و پاسخگویی به پرسش های دانشجویان از ایشان دعوت کردیم، او را سیاستمداری انقلابی، صادق، مودب، معتدل و مدبر یافتیم. او علم و اخلاق را در سیاست تلفیق داشت و تحت هیچ شرایطی صراحت خاص خویش را هم پنهان نمی کرد.

چند سالی در باشگاه پژوهشگران جوان، خانه احزاب و دبیرخانه شورای عالی انقلاب فرهنگی فرصت آشنایی بیشتری با ایشان ایجاد شد، او را مدیری ولایی، متدین، پرتلاش، منصف و خارج از هرگونه اندیشه باندی و به دور از هرگونه حب و بغض جناحی و گروهی و در یک کلام دارای جامع شرایط برای حکمرانی دیدم.

در شورای عالی انقلاب فرهنگی هر وقت به نماز جماعت ظهر می رفتم، او را در صف اول نماز می دیدم. برای شرکت در نماز آمادگی قبلی، دقت نظر و شادابی خاص داشت. آخرین بار همدیگر را چند ماه قبل در نماز جمعه تهران زیارت کردیم، با صفا، صمیمت، خوشرویی و فروتنی همیشگی سخن می گفت.

هر وقت برایش پیامکی می فرستادم، بلافاصله می دید و بعضا تلفن می کرد. در جلسات رسمی معمولا کم و گزیده حرف می زد. بیشتر می دیدم که مطالب را با توجه می نویسد. اهل هیات و جلسات مذهبی بود. در نشست های حزبی و سیاسی کاملا ارزشی ظاهر می شد. در جناح ها، دولت ها و مجالس مختلف دوست و آشنا داشت و همه را محترم می داشت، لکن استقلال رای داشت و بر نظری که خود با علم و آگاهی به آن رسیده بود، تاکید داشت.

به مسائل تربیتی در خانه و اجتماع اهمیت می داد و سلامت دفتر کار و دور و برش را همواره تحت نظر داشت. هر جا اشکالی پیش می آمد، ابایی نداشت که مسیر را اصلاح کند و به خطا و اشتباه پیش آمده اعتراف کند.

اهل تشریفات، خودنمایی، تجمل و برخوردهای خشک و اداری نبود. استاد تمام دانشگاه بود آن هم در رشته ای مثل فیزیک، برق و هسته ای، ولی اغلب در جامعه و بین مردم بود و هرگز در قالب های علمی، نخبگی و دانشگاهی محصور نبود. در همه امور و به ویژه کارهای مدیریتی، امانتدار و پاکدست بود و به برنامه ریزی، مشورت و همراهی با مردم تاکید داشت.

شور جوانی و روحیه انقلابی خود را حفظ کرده بود. به جوانان بسیار حرمت می گذاشت و در پی گیری امور مربوط به آنها اصرار داشت. بارها پیش آمده بود که مواردی را از طریق ایشان دنبال کنم، هرگز مسئله ای را پشت گوش نمی انداخت و در حد مقدورات و ضوابط به شایستگی و خوش خلقی و بدون هیچ منتی آن را انجام می داد.

اینجانب ضایعه ی جبران ناپذیر درگذشت این دانشمند عزیز سفر کرده را به محضر مقام معظم رهبری، جامعه علمی کشور، عموم مردم و خیل دوستان و همکاران و خاندان مکرمش به ویژه همسر و فرزندان عزیزش که بحمدالله همگی اهل علم و ایمان هستند، تسلیت می گویم. روحش شاد و یادش گرامی