شعر و حکمت

این روزها که به مناسبت سومین همایش سلامت، حکمت و حکمرانی مشغول بررسی ها و مطالعات معمول در موضوع همایش هستم، مصاحبه جالبی از استاد شهریار شاعر معاصر و عرفانی خواندم.

گفت و گو در سال ۱۳۴۵، در تبریز و در خانه او انجام شده بود. در پاسخ به سوالی شهریار به تشریح رابطه حکمت و شعر پرداخته است.

این فراز از گفته های ایشان را با دوستان به اشتراک می گذارم:

“من شعر را در قطعه‌ی «شعر و حکمت» خودم تشریح کرده‌ام.

حکمت آمد اساس و ماهیت                      شعر کمیت است و کیفیت

حکمت آغاز گیر یا انجام                            شعر حسن شروع و خیر ختام

انسان یک چهاردیواری مسقف لازم دارد که در آن زندگی کند و از گزند‌های طبیعی مصون باشد. این مقدار ضروری (ساختمان و بنای خانه) را حکمت فرض کنید. شعر عبارت است از زیبایی و تناسب و دکوراسیون و انتخاب محل و مکان با در نظر گرفتن آب و هوا و غیره این‌ها شعر است.

بالاخره ذوق لطیف هرجا به کار می‌آید آن‌جا شعر به وجود می‌آید. اگر شعر نباشد زندگی مزه‌ای ندارد و هر انسانی اگر شاعر نباشد انسان کامل نیست.”

آری می شود برای حکمروایی خوب؛ خانه ای ساخت براساس حکمت و حال در درون آن هر چیز لازمی را می شود قرار داد از امنیت، سلامت، جامعه، تربیت و سایر علوم متناسب با ساحت های سه گانه حکمت