یادداشتهای روزانه(۴۵)
دریا می ماند.
بر رهگذر بلا نهادم دل را
خاص از پی تو پای گشادم دل را
از باد مرا بوی تو آمد امروز
شکرانه ی آن به باد دادم دل را
وقتی سایه من و تو بر روی ساحل دریا حک می شود، وقتی عظمت دریا در امتداد نگاهمان قرار می گیرد، وقتی این تصویر، افق تفکر، تصور و خیالمان را جهت می دهد، انسان از همه ی وابستگی ها جدا می گردد، آرامش در طوفان را تجربه می کند، از امواج دریا نیرو می گیرد و آرام آرام به دریا می پیوندد، بی آنکه در آن غرق شود!
در این نقطه رهایی ست که دیگر دل جز یاد خدا چیزی در خویش نمی پروراند و اینجاست که خدا می گوید: وقتی تو در ساحل وجود خود آرام بودی، دریا خیلی بی قرار دل دریایی تو بود! پس این حس و حالت را، همیشه و همه جا با خود داشته باش.
امام صادق علیه السّلام فرمودند: مَثَلُ الدُّنیا کَمَثَلِ ماءِ البَحرِ؛ کُلَّما شَرِبَ مِنهُ العَطشانُ ازدادَ عَطَشا حَتّى یَقتُلَهُ
دنیا مانند آب دریاست که هر چه شخص تشنه، از آن بیشتر آشامد، تشنگیش زیادتر شود تا او را بکشد.
تشنه باش ولی دریا باش، دریا که باشی، دلت از کینه ها پاک می گردد و از همه کدورت ها، ناسپاسی ها و نامهربانی های عالم و آدم می گذری، به خود می رسی و به خدا متصل می شوی.
دریایی باش، فقط دریا می ماند.
#دریا
#ساحل
#باد
#خود
#خدا
#تشنگی
#دل_دریایی
#دنیا
#آب_دریا
#شکرانه
#مولانا
#امام_صادق_علیه_السلام
#دکتر_خلیل_علی_محمد_زاده
صبح روز جمعه ۷ آبان ماه ۱۴۰۰
پی نوشت: ویدئو در پیج اینستاگرامی
@dr.khalil.amz