حکمرانی خودعالی

قطعه ای زیبا از مثنوی “بانگِ نی” از استاد هوشنگ ابتهاج(سایه) تقدیم می کنم، باشد که پیوسته خود را شریک غم ها و شادی جامعه و در جهت سازندگی آن قرار دهیم.

باز بانگی از نِیِستان می‌رسد

غم به دادِ غم‌پرستان می‌رسد

بشنوید این شرحِ هجران، بشنوید

با نیِ نالنده همـدستان شوید

باغ‌ها را گرچه دیوار و در است

از هواشان راه با یکدیگر است

شاخه‌ها را از جدایی گر غم است

ریشه‌ها را دست در دستِ هم است

ای برادر در نشیب و در فراز

آدمی با آدمی دارد نیاز

گر تو چشمِ او شوی، او گوشِ تو

پس پدید آید چه دریاهای نو

یوسفی در چاه و این کنعانیان

بر سرِ بازارِ سودند و زیان

خنده‌شان دارد ز بی‌دردی نشان

گریه می‌گیرد مرا از خنده‌شان

امید آنکه آرمان شهر خود را بر آینده ای مطلوب و با حکمرانی خودعالی بر خوددانی، نیکوتر بسازیم و آن را با دیگران به اشتراک بگذاریم. اگر بر لب های دیگران، می توانیم لبخندی نشانیم و این چنین نمی کنیم، جامعه را از لبخند ما چه سود!

با نیِ نالنده همـدستان شویم.

#بانگ_نی

#هوشنگ_ابتهاج

#دست_در_دست_هم

#آرمان_شهر

#لب_خند

#حکم_رانی_خود_عالی

#دکتر_خلیل_علی‌_محمد_زاده