1- از طریق دولت و توسط مالیاتهای عمومی (مدل بوریج)
در کشورهای انگلستان، نیوزلند، کانادا، ایتالیا و اسپانیا و کشورهای اسکاندیناوی
(نروژ، سوئد، فنلاند، ایسلند و دانمارک). این نظام متکی بر مالیاتهای عمومی
و عرضهکنندگان دولتی خدمات است.
2- از طریق دولت و توسط بیمههای اجتماعی اجباری (مدل بیسمارک)
در کشورهای آلمان، هلند، فرانسه و بلژیک.
این نظام مبتنی بر بیمههای اجتماعی به همراه عرضهکنندگان دولتی
و خصوصی خدمات است.
3- تأمین منابع مالی از طریق بخش خصوصی که توسط بیمههای اختیاری و یا
پرداختهای مستقیم انجام میگیرد. نمونه بارز آن کشور آمریکاست.
اندازه و درجه بخش خصوصی در این مشارکتها از کشوری به کشور دیگر متفاوت
است ولی آنچه مسلم است جهتدهی مشارکت مردم(CO-payment)
و پرداخت از جیب (OOP)در حال افزایش است.
نکته : انتخاب نوع نظام تامین مالی در هر کشور، با توجه به شرایط خاص آن کشور صورت می گیرد.