خانه / آموزشی / مدیریت بیمارستانی / بيمارستان هاي ارتقادهنده سلامت(Health Promoting Hospitals)

بيمارستان هاي ارتقادهنده سلامت(Health Promoting Hospitals)

 بيمارستان هاي ارتقاء دهنده سلامت
دکترخلیل علی محمدزاده
بيمارستان هاي ارتقاء دهنده سلامت (Health Promoting Hospitals) در قبال زندگی بیماران قبل و بعد از مراجعه احساس مسئولیت می کنند و نیز به ارتباط با سایر سطوح خدمات بهداشتی و جامعه به عنوان یک كل تاکید دارند. —طبق اين ايده بيمارستان‌ها علاوه بر درمان بيماران، بايد ‌نقش موثري در ارتقای سلامتي جامعه به طور عام و نقش مهمي در ارتقای سلامت مراجعان، کارکنان و جامعه خود داشته باشند. از آنجا که ۴۰ تا ۷۰ درصد بودجه های سلامت در کشورهای مختلف به بیمارستان ها اختصاص می یابد. به همین دلیل تغییر دیدگاه نسبت به نقش و قابلیت های بیمارستان ها جهت تبدیل شدن به ساختارهای ارتقاء دهنده سلامت امری ضروری است.

Health Promoting Hospitals، مدلي توسعه يافته از بيمارستان هاي مدرن مي باشند. اين بيمارستان ها با ترميم ساختارهاي سازماني و فرهنگي در پي پاسخگويي مطلوب به نيازهاي جامعه هستند. در اين مدل، بيمارستان تنها يك محل تشخيصي و درماني نيست، بلكه محلي براي پيشگيري از بيماري ها و ارائه خدمات مشاوره و آموزش براي بيماران و كاركنان، مردم و جامعه مي باشد. پرداختن به سياست ها و  استراتژي هاي ارتقاي سلامت مرتبط با جامعه، مزاياي رقابتي اينگونه بيمارستان ها را افزايش مي دهد. رسالت HPH تغيير نگرش درمان محور به نگرش سلامت محور مي باشد. در اين بيمارستان ها ضمن ارتقاء كيفيت و شفافيت در عملكرد مالي، فرايندها و ساختار نيز به شكل مناسبي تغيير مي يابند.

HPH تعريف جديدي از ارتقاي خدمات سلامت در بيمارستان هاي امروزي ست. لزوم اين تعريف به اين مسئله مهم بر مي گردد كه بيمارستان هاي سنتي كه تنها به پيشگيري نوع دوم و سوم مي پردازند، نتوانسته اند نقش خود را در تامين سلامت مردم و جامعه به نحو موثري انجام دهند. حتي در مواردي ميزان مرگ و مير ها با وجود  بيمارستان ها در جامعه افزايش يافته است، زيرا اصل كاهش در مرگ و ميرها و افزايش اميد به زندگي اغلب به عوامل اجتماعي – فرهنگي و بهبود سطح آموزش و بهداشت مربوط مي شود. تاكيد بر اين مدل از بيمارستان ها در كشور ما كه پيشگيري نوع اول و ارتقاء سلامت به نظام شبكه بهداشتي سپرده شده و در سطوح محيطي ساختار يافته، حائز اهميت است، تا از اين طريق، برنامه مشخص و مفيدي براي ارتقاء خدمات سلامت در بيمارستان ها تعبيه گردد.

بيمارستان هاي ارتقاء دهنده سلامت براي اولين بار در اجلاس جهاني ارتقاء سلامت در سال 1986 و توسط اداره منطقه اروپایی‌ سازمان بهداشت جهاني مطرح شد. پس از آن نخستین مشاوره‌ بین المللی در سال 1988 آغاز گرديد. در سال بعد، اين مدل به نام «سلامت و بیمارستان» در بیمارستان رادولف اشتیفتونگ در وین اتریش به صورت مشاوره اي شروع به‌ کار نمود، كه اینک بهترين بستر براي ارائه خدمات پيشگيري و ارتقاء سلامت (Health Promotion)، این بيمارستان ها مي باشند. از سال 1393 به مدت 4 سال و در 20 بیمارستان همکار از 11 کشور اروپایی، اين مدل مورد آزمايش و پايش دقيق قرار گرفت و سرانجام وارد فاز توسعه اي شد و به دنبال آن شبکه‌های ملی و منطقه‌ای ایجاد شدند و از آن زمان به بعد شبکه‌های ملی و منطقه‌ای نقش مهمی در تقویت همکاری و تبادل تجربیات بین بیمارستان‌های یک منطقه یا کشور ایفا می‌کنند. در حال حاضر شبکه بین المللی HPH بیش از 700 عضو در سراسر جهان است. این شبکه با هدف بازآموزی موسسات درمانی و بهداشتی برای ادغام ارتقای بهداشت و آموزش، پیشگیری از بیماری و خدمات توانبخشی در تعداد زیادی از بیماران مزمن آغاز شد. از سال 2009 بیمارستان هایی در استرالیا، اتریش، بلژیک، برزیل، بلغارستان، کانادا، جمهوری چک، دانمارک، انگلستان، استونی، فنلاند، فرانسه، آلمان، یونان، ایرلند، ایتالیا، ژاپن، کره، لتونی، لیتوانی، ایرلند شمالی، نروژ، لهستان، روسیه، اسکاتلند، صربستان، سنگاپور، اسلواکی، اسلوونی، اسپانیا، سوئد، سوئیس، تایوان، و ایالات متحده آمریکا، به این جنبش جهانی پیوسته اند.

در ابتداي اجراي اين پروژه  بيمارستان ها بر مداخلات آموزش سلامت به بیماران و به ميزان كمتري به کارکنان سلامتی متمركز مي شدند. در حالي كه اكنون، تمرکز بیمارستان‌های ارتقاء دهنده سلامت به موضوعات سازمانی و اجتماعی مانند تحول در فرهنگ سازمانی و نيز مسائل محیطی گسترش يافته است. اين ديدگاه مبتني بر توجه بیشتر بيمارستان ها به نیازهاي مردم است؛ یعنی علاوه بر معیارهای فیزیولوژیک یا ارگان‌ها، باید به تاثيرات پایدار و بلندمدت سلامت توجه شود. هم اکنون فلسفه اين مدل از بيمارستان ها، بر پایه شواهد و روش‌های محکمی است که بر حسب آن ارتقای سلامت به‌ عنوان هسته اصلی در سازمان به حساب مي آيد. در اين نظريه كه اكنون به صورت يك مدل عملياتي درآمده است، پذيرفته شده كه راهبردها و راهكارهاي ارائه کیفیت که بيشتر در بخش هاي باليني بكار می‌روند، در مورد ارتقای سلامت نیز به‌ کار گرفته شوند.

در بيانيه هاي مختلف سازمان بهداشت جهاني، ارتقاء سلامت مفهومي جامع و گسترده است، تا جايي كه این واژه همه ي متن زندگي و لحظه لحظه هاي آن را در برمي گيرد. در منشور اوتاواي اين سازمان، اين واژه به عنوان روندي براي توانمندسازی افراد برای افزایش کنترل و بهبود سلامتی‌ تعریف گرديده است. به عبارتي یک فرد یا گروه برای دستیابی به سلامت کامل فیزيكي، روانی و اجتماعی باید توانایی شناسایی و درک آروزها و ارضای نیازها و تغییر و تعامل با محیط را داشته باشد. بنابراین سلامت به عنوان منبع زندگی روزمره درنظر گرفته می شود(نه به عنوان هدف زندگی). از اين منظر سلامت مفهومی مثبت است که بر منابع اجتماعی و فردی همانند ظرفیت های فیزیکی تاکید می ورزد. لذا ارتقای سلامت فقط مسئولیت بخش سلامت نیست و شیوه زندگی سالم در همه ابعاد زندگي را تعقيب مي كند. هم اكنون از طريق اين بيمارستان ها تلاش در ترویج شیوه های مراقبت های بهداشتی سبز و سازگار با محیط زیست به رسميت شناخته شده است.

در منشور اوتاوا چند حیطه فعالیتی به عنوان ابزارهاي ارتقای سلامت مطرح شده است:

1)ایجاد سیاست جامعه سالم: ارتقای سلامت پا را به فراتر از مراقبت های سلامتي می گذارد. این امر سلامت را وارد حیطه سیاستمداران نموده (در تمام بخش ها و تمام سطوح) و آنها را از نتایج سلامتي تصمیمات شان آگاه می نماید و آنها را در جهت قبول مسئولیت شان در سلامت جهت دهی می کند. سیاست ارتقای سلامت، موضوعات گوناگون ولی مکمل یکدیگر مانند وضع قانون، معیارهای مالی، مالیات و تغییرات سازمانی را با یکدیگر ادغام می‌نماید. سیاست ارتقای سلامت، نیازمند شناسایی موانع پذیرش سیاست‌ جامعه سالم در نواحی ناسالم و  اتخاذ راه هايي برای رفع این موانع است.

2)ایجاد محیط‌ های حمایتی سالم: جوامع ما پیچیده و به هم وابسته می باشند. سلامت نمی تواند از دیگر اهداف جدا باشد. ارتباط تنگاتنگ بین مردم و محیط اطراف شان، پایه رویکرد اجتماعی- اکولوژیکی به سلامت را تشکیل می دهد، بنابر اين در هر راهبرد ارتقای سلامت باید به حفظ و نگهداری از محیط زیست و منابع طبیعی توجه داشت.

3)افزایش توانایی عملکرد جامعه برای سلامت: توسعه جامعه برپایه منابع انسانی و مادی موجود در جامعه بنا نهاده شده است تا به تقویت خودیاری و حمایت اجتماعی و تدوین سیستم های قابل انعطاف، تقويت مشارکت عمومی و هدایت مسایل سلامتي بپردازد. این امر مهم، نیازمند دستیابی کامل و مداوم به اطلاعات و فرصت‌های یادگیری سلامت و حمایت‌های مالی است.

4)توسعه مهارت‌های فردي: ایجاد توانایی  لازم براي افراد در طول زندگی، آماده سازی برای تمام مراحل آن و سازگاری با بیماری های مزمن و آسیب ها امری ضروری است. این امر را باید با ایجاد امکانات در مدارس، منازل، محل‌های کار و جامعه امکان‌پذیر نمود.

5)بازآموزی خدمات سلامتی: نقش بخش سلامت علاوه بر مسئولیت آن در تامین خدمات بالینی و درمانی باید در راستاي ارتقای سلامت باشد. خدمات سلامتي باید طیف وسیعی از ضرورت ها را با توجه به نیازهای فرهنگی جامعه شامل شود. این ضرورت ها باید بین بخش سلامتي و اجزای وسیع تر اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و محیط فیزیکی  راهي باز نماید. همچنین بازآموزی خدمات سلامتی، نیازمند توجه بیشتر به پژوهش هاي مربوط به حوزه سلامتی و نیز تغییرات آموزش حرفه‌ای را مي طلبد. براي اين منظور 40 تا 70 درصد بودجه سلامت، در اختيار بيمارستان ها قرار مي گيرد، تا با استفاده از قابليت هاي خود و با ايجادساختاري مناسب، نقش كيفي خود را در ارتقاي سلامت مديريت نمايد.

6)حركت به سوي آينده:  سلامت توسط افراد در محیط زندگی روزانه شان ایجاد می شود. سلامت توسط مراقبت از دیگران و خود فرد، توسط توانایی تصمیم گيری و داشتن کنترل بر شرایط زندگی فردی و با توجه به اينكه جامعه ای که یک نفر در آن زندگی می کند، شرایطی را ایجاد می کند که امکان دستیابی به سلامت را برای تمام اعضای آن جامعه ضمانت می نمايد، فراهم مي شود. افرادی که در توسعه استراتژي هاي ارتقاي سلامت دخيل هستند باید این نکته را همواره به عنوان یک رهنمود در نظر بگیرند که مردان و زنان در هر مرحله از برنامه ريزی، به کارگیری و ارزيابی فعاليت های ارتقای سلامت باید سهم lمشخص خود را ايفا نمايند.

حوزه های مورد توجه بیمارستان های ارتقاء دهنده سلامت:
 HPH بر حوزه های ارتقای سلامت بیماران (مانند مداخلات جزیی جهت ترک سیگار، ارایه منشور بیمار و …)، ارتقای سلامت کارکنان (مانند تغذیه سالم، ارایه کارهای گروهی بین رشته های مختلف و …)، تغییر سازمان به مکانی جهت ارتقای سلامت (مانند را ه هاي ایمن رانندگی برای آمبولانس ها، تدوین برنامه  ارتقای سلامت و …) و ارتقای سلامت جامعه در محیط بیمارستان (مانند کاهش زباله ها و تقلیل خطرات زیست محیطی، استفاده از داده های بیمارستانی در جهت ارزیابی نیازهای ارتقای سلامت جامعه و …) متمرکز است.
مداخلات بیمارستان های ارتقاء دهنده سلامت
مداخلات این بیمارستان ها به دو بخش تقسیم می شود: یکی مداخلات و اقدامات سیستماتیک و به عبارتی خدمات عمومی (General) که شامل  آموزش و مشاوره سبک زندگی سالم، ترک سیگار و الکل، تغذیه و رژیم غذایی، ورزش و فعالیت فیزیکی و … می باشد و دیگری خدمات اختصاصی (Specific) در مداخلاتی که به پیشگیری از عوارض بیماری های خاص مانند بیماران قلبی، آسمی، دیابتی، سرطانی، سکته مغزی، اختلالات روانپزشکی، پوکی استخوان، بیماری مزمن انسدادی ریه،جراحی و غیره می انجامد. اساس این خدمات توانمندسازی فرد جهت مدیریت شرایط خاص بیماری خود می باشد.
سیاست هایی برای ایجاد بیمارستان های ارتقا دهنده سلامت

طبق چارچوب راهبردی سلامت برای همه، منشور ارتقای سلامت اتاوا، منشور اصلاح مراقبت هاي سلامتي Ljubljana و اعلاميه بیمارستان های ارتقا دهنده سلامت بوداپست، یک بیمارستان ارتقا دهنده سلامت بايد:

– به ارتقای عزت نفس، حقوق انساني و اخلاق حرفه ای بپردازد (با توجه به تفاوت هاي موجود در نیازها،  ارزش ها و فرهنگ های گوناگون جمعیتی)
– نسبت به ارتقای کیفیت سلامت بیماران، کارکنان و خانواده هاي شان، حفظ محیط زیست و آگاهی از ظرفيت هاي تبدیل شدن به یک سازمان آموزشی آگاه باشد.
– به سلامت با رویکردی سيستمي و كل نگر توجه داشته باشد و تنها خدمات تشخیصی و درمانی مدنظر نباشد.
– بيمارستان به مرکزی برای تامین سلامت افراد تبدیل شود که به بهترین شکل ممکن به بیماران و خانواده های شان توجه نشان دهد و روند بهبودی و توانمندسازی بیماران را تسهيل بخشد.
– از منابع به طور موثر و مقرون به صرفه استفاده نماید و منابع را درجهت ارتقای سلامت اختصاص دهد.
– تا حد امکان ارتباط نزدیکی با دیگر سطوح سیستم مراقبت های سلامتي و جامعه برقرار نماید.

ملاحظات بيمارستان هاي ارتقاء دهنده سلامت

1- توجه به دستاوردها: مانند پيامدهاي باليني، كيفيت زندگي، رضايت بيمار، حقوق بيمار و ….
2- تعبيه ساختارها، اصلاح روندها و فرايندها با ايجاد اين دستاوردها
3- اجراي استانداردهایی مانند ارزیابی بیمار، سیاست مدیریت، اطلاعات بیمار و مداخلات مربوطه، ترویج یک محیط کاری سالم و همکاری و مشارکت مداوم.
4- بهبود سلامت، توانمندسازی شهروندان فعال، حفاظت از محیط زیست، توسعه ظرفیت بهداشت عمومی و مدرن سازی سیستم های مراقبت های بهداشتی، به عنوان مولفه های ارتقاء سلامت در رسالت بیمارستان نام برده شود.
5- بيمارستان بايد دارای برنامه ریزی و مدیریت استراتژيك باشد.
6- ارتقاء سلامت بايد در همه ساختارها سطح مشخص و قابل اجرايي داشته باشد.
7- حاكميت باليني، اعتباربخشي و ساير دستورالعمل هاي كيفيت و تحول سازماني بايد به عنوان مكمل و پشتيبان، در برنامه ارتقاء سلامت ادغام شود.
8- ايجاد جو سازماني مثبت و زمينه هاي فرهنگي، فني، آموزشي و اجتماعي لازم در جهت تحقق اهداف
9- توجه و تاكيد بر ذي نفعان داخلي و خارجي و برآورد نيازها، توقعات و انتظارت و بهره گيري از آنان براي ارتقاء سلامت مردم و جامعه
10- بیمارستان هاي ارتقاء دهنده سلامت باید عملکرد مبتنی بر هدف پیدا کند.
11- بیمارستان باید تبدیل به سازمان یادگیرنده شود.

چالش های بيمارستان هاي ارتقاء دهنده سلامت
با این که پیشرفت های زیادی در دهه های گذشته صورت گرفته است، ولی تفکر ارتقای سلامت به کندی به بیمارستانها ارایه و معرفی می شود. شاید یکی از دلایل این موضوع فقدان راهبردهای روشن و ابزارهای لازم جهت به کارگیری این امر باشد. مهمترین چالش هایی که بیمارستان های ارتقاء دهنده سلامت با آن روبرو هستند، عبارتند از:
– خود مفهوم ارتقاء سلامت یک مفهوم پیچیده ای می باشد: بهداشت عمومی قسمتی از ارتقاء سلامت است و یا ارتقاء سلامت قسمتی از بهداشت عمومی است؟
شواهد اندکی در رابطه با این موضوع که سیستم های سلامتی نقش عمده تعیین کننده در سلامت مردم دارند، موجود است. ارتباط ضعیفی مابین مراقبت های سلامتی و وضعیت سلامت جامعه وجود دارد.
– نگرش و عقاید کادر مدیریتی و سیاست گذاران: برای اینکه بتوانیم برنامه های ارتقاء سلامت را با ادغام در فعالیت های روزانه مراکز درمانی برای پرسنل، بیماران، اقوام و همکاران بیماران و جامعه شروع و اجرا کنیم، مستلزم این است که نگرش و عقاید کادر مدیریتی مراکز درمانی و بیمارستانها نسبت به نیاز به مراکز درمانی مروج سلامت را تغییر دهیم. بایستی برنامه های آموزشی برای مدیران سازماندهی شده و در آن برنامه ها، به آثار اجتماعی ارتقای سلامت مثل توانایی ارتقاء سلامت در بهبود خدمات و اعتبار و شهرت آنان تاکید شود.
-نادیده گرفته شدن ارتقاء سلامت در مراکز درمانی: اگرچه بیشتر پرسنل مدیریتی و کارکنان پیشنهاد می کنند که ضروری است بخشی از خدمات ارتقای سلامت در مراکز درمانی ارائه شود، اما هنگام برنامه ریزی فعالیت های روزانه، این امر نادیده گرفته می شود.
– رسانه ها: معمولا در رسانه ها بخش درمان به عنوان یکی از پتانسیل های تامین کننده ی سلامت تلقی می شوند، با وجود این هیچیک از رسانه ها در مورد اینکه مراکز درمانی و بیمارستان می توانند در اتقاء سلامت نقش موثر داشته باشد، سخن به میان نمی آورد.
– تنوع عوامل تاثیر گذار بر اجرای طرح بیمارستان های ارتقاء دهنده سلامت: آشنایی با مفهوم بیمارستان های ارتقاء دهنده سلامت ضامن اجرای موفقیت آمیز این برنامه نیست، بلکه برای اجرای موفقیت آمیز آن علاوه بر دارا بودن دانش و معلومات بایستی شرایط و عوامل زیر بنایی مانند حمایت سیاسی، اختصاص منابع، مهیا بودن زیرساخت ها، نگرش مثبت به دانشمندان و سیاست گذاران سلامتی و از همه مهمتر مشارکت و همکاری مردم با برنامه های ارتقاء سلامت جزو پیش نیازهای آن است.
– دسترسی عده ای خاص به مفهوم بیمارستان های ارتقاء دهنده سلامت: در نشریات به غیر از نشریات خاص بیمارستان های ارتقاء دهنده سلامت، به مفهوم و توسعه آن اشاره نشده است، بنابراین دسترسی به مفهوم بیمارستان های ارتقاء دهنده سلامت به عده ای خاص در سازمان بهداشت جهانی و بیمارستانهای مرتبط با مراکز درمانی محدود می شود. همچنین توجه به شواهد به موضوعی اصلی در ارتقای سلامت تبدیل شده است.
– کمبود منابع: هم در کشورهای در حال توسعه و هم گاهی در کشورهای توسعه یافته برنامه های ارتقاء سلامت بیمارستان ها با مشکلات عمده ای از قبیل کمبود منابع به ویژه بودجه، کمبود همکاری و مشارکت مردم، عدم شاخص های مناسب برای ارزشیابی ارتقاء سلامت در بیمارستان ها، عدم حمایت از سوی سیاستگزاران و تصمیم سازان نظام سلامت و نبود پرسنل آموزش دیده و مجرب در زمینه ارتقاء سلامت روبرو می باشد.
– ظرفیت سازی: معمولا مهارت‌ها، شایستگی‌ها و توانایی‌های کارکنان و جوامع در یاری رساندن در امر اجرای برنامه های  بیمارستان های ارتقاء دهنده سلامت  تقویت نشده اند.
– طولانی بودن مشاهده پیامدها: پیامدهای ناشی از اجرای طرح بیمارستان های ارتقاء دهنده سلامت ممکن است طولانی باشد، ممکن است سال ها و یا حتی دهه ها طول بکشد(مانند بهبود کیفیت زندگی).
– کافی نبودن شواهد: گرچه مقالات متعددی در مورد بیمارستانهای ارتقاء دهنده سلامت به چاپ رسیده است، ولی به شواهد بیشتری در ارتباط با هزینه – اثربخشی بیمارستان های ارتقاء دهنده سلامت نیاز می باشد. کمبود شواهد همراه با فشارهای مالی موجود، تقریبا در هر سیستم مراقبت سلامتی باعث کاهش بودجه برنامه های ارتقای سلامت می گردد.
– وجود سرمایه گذاران با ارزش و اهداف متضاد: موفقیت برنامه های بیمارستان های ارتقاء دهنده سلامت بر دیدگاه ذی نفعان و یا سهامداران استوار است.
– فرهنگ مشارکت: فرهنگ مشارکت، یک فاکتور حیاتی در موفقیت ساختارهای ارتقا دهنده سلامت در ساختار و فرهنگ بیمارستانی، امری میان مدت و دراز مدت است. زیرا نیازمند ادغام ارزش های اساسی و چشم انداز بیمارستانهای ارتقا دهنده سلامت با فرهنگ حرفه ای و سیستم ارزشیابی بیمارستان می باشد.
تنوع جمعیت: افزایش تنوع جمعیت و مراجعه مردمانی با فرهنگ های مختلف به بیمارستان ها می تواند یکی از چالش های پیش رو در اجرای طرح بیمارستان های ارتقاء دهنده سلامت باشد.(مانند گویش)
در وضعیت موجود بیمارستان های ایران، برخی از خدمات مانند مشاوره های تغذیه و آموزش های مربوط به پیشگیری از عوارض برخی بیماری ها و سلامت مادر و کودک به طور پراکنده و در بعضی بیمارستان ها ارایه می شوند، ولی به رغم مواد قانونی که در برنامه چهارم و پنجم توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی کشور مورد تاکید قرار گرفته، هنوز بیمارستان ها، سازمان و نیز زیرساخت های مختلف برای ارایه خدمات جامع سلامت مانند زیرساخت های انسانی، قانونی و … را نتوانسته اند، فراهم نمایند.
اگر چه در مورد ارتقاء سلامت در بخش درمان، سوالات متعددی از قبیل، چه مهارت هایی برای افزایش کنترل بر تعیین کننده های سلامت ضروری است؟ از کجا بفهمیم که مردم کنترل بر تعیین کننده های سلامت شان را مثل تعیین کننده های بیماری شان افزایش داده اند؟ بی پاسخ مانده است یا پاسخ مناسبی ارائه نشده است، لکن بر اساس اصول، راهبردها، سياست ها و ملاحظاتي كه در شكل گيري و تثبيت بيمارستان هاي ارتقاء دهنده سلامت خاطرنشان گرديد، مي توان به كاهش بستري هاي مكرر، افزايش كيفيت زندگي بيماران، كاهش هزينه هاي درماني و پیشگیری و کنترل بیماری های غیر واگیر و نيز عوارض ناشي از درمان بيماري ها تا حدود زيادي اطمينان حاصل كرد. قطعا با رفع ابهام و پیچیدگی ها و مقابله منطقی با چالش های مربوط به این بیمارستان ها و گسترش بیمارستان های ارتقاء دهنده سلامت، با کاهش میزان های مرگ و میر عمدتا به دلیل تاثیر تعیین کننده عوامل اجتماعی، در ارتقاء فرهنگ سلامتی در جامعه و صیانت از منابع مالی سلامت گام های مهمی برداشته خواهد شد.
References
– Groene O, Alonso J, Klazinga N. Development and validation of the WHO self-assessment tool for health promotion in hospitals: results of a study in 38 hospitals in eight countries. Health Promotion International 2010: 25 (2), 221-229
– Groene O & Jorgensen S. Health Promotion in Hospitals – A strategy to improve quality in health care. European Journal of Public Health, 2005, 15
– Health Promotion Glossary. Geneva, World Health Organization, 1998.
– Pelikan J. Putting HPH Policy into Action, Präsentation auf dem 8.Workshop der Nationalen und Regionalen HPH-Netzwerk-Koordinatoren, Bratislava, 2002.
– Brandt E, Nowak C, Peinhaupt J, Pelikan JM, Schmidt W. The Challenges and Possibilities of Future Hospitals at the Outset oft the 21st Century – Consequences for National Networks of Health Promoting Hospitals. 2000.
– Groene O &  Garcia M Barbero. Health Promotion in Hospitals: Evidence and Quality Management, 01/2005
– The official website of the International Network of Health Promoting Hospitals & Health Services (HPH)

– دیدارلو علیرضا، شجاعی زاده داوود و احمدی بتول. ارتقای سلامت در بیمارستان ها، چالش های پیش روی سلامت کشور. کار سالم، شماره 5 و 6، پاییز و زمستان 1387.
– سایت انجمن علمی آموزش بهداشت و ارتقاء سلامت ایران، شعبه شمالغرب، تاریخ دسترسی: 10 آبان ماه 1394.

انتشار یافته در شماره پاییز 1394، فصلنامه تخصصی اعتباربخشی سلامت

این مطالب را نیز ببینید!

 ارزیابی عملکرد مبتنی بر شواهد بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی تهران

   ارزیابی عملکرد مبتنی بر شواهد بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی تهران ص. ۶۳-۴۲ آتوسا ...